Durf in Dialoog: dé manier om verder te komen

Recent meldde Donald Pols, directeur van Milieudefensie, zich bij de hoofdkantoren van de “30 grootste vervuilers van Nederland”. Volgens Pols is er meer nodig om de klimaatdoelen te realiseren. Voor de draaiende camera’s stelde Pols dat deze bedrijven een paar maanden de tijd kregen om een klimaatplan te maken. Doen zij dit niet, of beoordeelt Milieudefensie de plannen als “onvoldoende concreet en ambitieus”, dan is een gang naar de rechter mogelijk de volgende stap.

De druk opvoeren 

Milieudefensie kiest voor een aanpak van ‘naming & shaming’. Het beeld dat Milieudefensie neerzet is negatief: dit zijn “vervuilers” en daarvoor is geen plaats. Mijn vraag is of er niet meer over deze bedrijven te zeggen is? Wat dragen deze bedrijven bij aan onze samenleving? Wat zijn hun klimaatprestaties en welke stappen hebben zij al gezet? Wordt voldaan aan de door de overheid verleende vergunningen? Oftewel: hoe handelen deze bedrijven en rechtvaardigt dit het opgeplakte etiket?

Want wat nu als de activiteiten allemaal passen binnen de vergunningen en bedrijven wellicht extra stappen zetten? Natuurlijk, Milieudefensie mag de lat hoger leggen, maar dat wil niet zeggen dat een bedrijf in juridische zin iets verkeerd doet, of we voorbij kunnen gaan aan gedane investeringen, aan noodzakelijke publieke randvoorwaarden als bijvoorbeeld een adequate energie infrastructuur, of dat één perspectief leidend moet zijn. Zelf hoop ik dat de maatschappelijke discussie over klimaatverandering leidt tot een stevig inhoudelijk debat in ons Parlement over passende normen, condities en transitiepaden én concrete actie vanuit bedrijven zelf.

Revolutie prediken te makkelijk?

Milieudefensie mag natuurlijk de revolutie prediken. De zaak op scherp zetten kan leiden tot verandering. Tegelijkertijd, in ons Parlement en aan de bestuurstafel moeten meerdere belangen worden gewogen. Juist ook op deze plekken en niet automatisch via de rechter. Het gaat niet alleen om Co2 reductie en het tempo daarvan, maar ook om verantwoordelijkheid naar klanten, personeel, belanghebbenden en aandeelhouder(s). Hoewel het evident is dat de klimaatproblematiek steeds urgenter wordt en nadrukkelijk om actie vraagt, kunnen politici en CEO’s niet zo maar aan deze zaken  voorbij gaan.

Balans

Zelf vind ik het van belang te redeneren vanuit het meervoudige stakeholderbeginsel én het brede welvaartsbegrip: wat is je maatschappelijke doel (Purpose) en hoe vind je een balans tussen People, Planet en Profit? Actief zoeken naar die balans stelt een bedrijf in staat zich aan te passen, op nieuwe ontwikkelingen in te spelen én relevant te blijven. Dat kun je niet alleen. Daarom is het essentieel te investeren in een dialoog met de omgeving waarin dillema’s worden besproken en beslecht. Uiteindelijk kom je dan verder. Dat vraagt om durf. Ook als het gaat om klimaatverandering.

En, hoewel NS niet staat in de lijst van Milieudefensie omdat we onze treinen rijden op windenergie, gaan ook wij met Donald Pols graag in gesprek over de bijdrage die NS kan leveren aan ‘groene mobiliteit’. Aan de toekomst van ons land. Zijn initiatief is immers ook gewoon een uitnodiging om in gesprek te gaan.

Uiteraard heeft NS ook dilemma’s. Benieuwd naar de dillema’s van NS? Klik dan hier en lees verder.